En toen was ik stil, tijd gaat snel, ik ben bezig met de dagelijkse ding en daardoor is de blog even op de achtergrond geraakt.
Afgelopen 1,5 mnd is snel gegaan. We zijn op vakantie geweest, hier thuis aan het rommelen geweest, ik gewoon de dagelijkse ding gedaan, wat ze ook wel huishouden noemen en bezig geweest met vooral genieten. Genieten van het leven, dat is wel iets wat ik nu doe, ook al werkt mijn lichaam nog zeker niet mee en ben ik bij de activiteiten buiten het huishouden om al snel moe, ik geniet toch. Lekker met de kids op pad, naar andere vrienden met kinderen of naar de ballenbak, het bos, met de buren gezelligheid, met mijn vriendin daten, binnen kort gaan we naar Night of The Proms en ik ga in december lekker crea bea doen. Ik geniet er van.
Mijn lichaam, ja ik kan merken dat de chemo echt mijn lichaam verlaten heeft, ik voel me weer "beter". Dat wil zeggen, het griep gevoel ben ik kwijt. Dus de ogen kunnen weer volledig open, ik heb geen zwaar gevoel meer in mijn hoofd, in mijn armen en/of benen, of in rest van mijn lichaam. De alcohol kan er ook weer makkelijker in, val niet na 1 biertje al om (en nog belangrijker, ik heb geen pijn van de alcohol)
Maar ja, met bovenstaand gevoel wil nog niet zeggen dat het echt mijn lichaam uit is, de chemo. Ik hou op onverklaarbare wijze nog steeds heel veel vocht vast op de meest vreemde plekken. Inmiddels wel gestopt met de plastabletten, deze waren niet geschikt voor langdurig gebruik, maar het stoppen kwam ook niet ten goede van de vochtophoping ;(. Inmiddels wordt mijn bloed en urine verder onderzocht.
Ik heb ook nog last van maagzuur, hiervoor slik ik nog steeds tabletten. In overleg met de huisarts nu nog een maandje slikken en anders toch verder onderzoek (slangetje via mijn keel de slokdarm in :s).
Ook ben ik inmiddels bij een diëtiste. Mijn gewichtsafname vond niet plaats, terwijl ik er alles aan deed, maar ook vanwege bovenstaande problemen en op de eerste plaats puur vanwege het feit dat mijn lichaam een opdonder heeft gehad. De huisarts en de diëtiste wisten mij te vertellen dat ik rekening moest houden met zeker een jaar eer mijn lichaam weer een beetje ging functioneren, nu staat het nog in de overlevingstand.
Afgelopen donderdag had ik ook mijn eerste controle, het traject nadat je succesvol behandeld bent. Bloedonderzoek gehad, alles goed, liezen, nek,oksels weer nagevoeld, ook helemaal goed. Nog even eea besproken en heb nu van haar een verwijzing gekregen voor het programma Herstel&Balans. Dit is een revalidatietraject voor patiënten die kanker hebben gehad of nog hebben maar uitbehandeld zijn. Hier ga je sporten, voor conditieopbouw (ben straks met al dat gesport super fit ;) ). Ook krijg je handvaten voor hoe om te gaan met de vermoeidheid en dit in je dagelijkse leven in te passen, iets waar ik graag tips voor krijg, en uiteraard het combineren met weer gaan werken. En ook gesprekken met de psych, groepsgesprekken. Hmmm zal dit iets voor mij zijn. Tuurlijk heeft deze hele ziekte en de chemo en alles zo zijn sporen achter gelaten en breekt het mij nu af en toe op. Niet dat ik gek ben, maar ik kan bijvoorbeeld even geen emotie voelen bij het feit dat een collega ook kanker heeft. Mijn verstand zegt heel erg voor hem, vind ik ook. Maar emotie? nee, heb even genoeg aan mijzelf. Maar om nou in een kringgesprek dit te gaan bespreken? Uhhh, ik laat je weten hoe dat gaat.
Maar goed, maandag hoor ik wanneer het gaat starten. Als ik nu toch eenmaal bezig ben met alles en mijzelf, dit maar gelijk goed doen.
Even denken ben ik nog iets vergeten? Uh ja zat, heb bijvoorbeeld nog steeds last van tintelingen in mijn handen, gevoelig van tijd tot tijd, geld ook voor mijn voeten. Idd een deel van mijn zenuwen in mijn rechter bovenbeen hebben zo'n opdonder gehad dat ik er nu geen gevoel meer in heb. Temperatuurwisselingen, duizelingen en ja voordat ik telefoontjes krijg, hou ik in de gaten en ik ga een test aanvragen om te kijken of ik miss per ongeluk toch al in de overgang ben geraakt door de chemo, gelet op de schommelingen in temperatuur. En zo zullen er nog wel wat dingetjes zijn die ik nu vergeet, ow ja dat was het! Vergeetachtigheid, nog steeds, dus lijstjes, lijstjes en nog eens lijstjes.
En nu even genoeg over mij gelult, nou ja nog 1 ding, Doordat je zoveel hebt meegemaakt en beslissingen hebt moeten nemen, zijn er ook een hoop dingen duidelijk geworden. Zoals ik al schreef, ik geniet nu echt intens van het leven, van de kids en ook van het huwelijk. Ik weet nu echt waar en in wie ik tijd wil steken, wanneer ik dat niet (meer) wens en wat er echt echt echt toe doet in het leven. En nu hoor ik je denken, snap ik, toen ik jouw nieuws hoorde stond ik hier bij stil. Zei ik tegen mijn partner of tegen mijn collega of ouder, dit doet je weer beseffen wat echt belangrijk is.
Zo reageerde ik vroeger ook en dacht dat ook oprecht. Na een tijdje gaat het leven weer over in het dagelijkse ritme en oh shit wat baal ik van die kast die verkeerd staat, van mijn baan, van die verschrikkelijke trui, van van van.
Logisch en terecht. Ik hoop ook voor je dat je nooit het zo hoeft te beseffen zoals ik het nu besef, ervaar en voel. Want dat betekent dat je ook een verschrikkelijk iets hebt meegemaakt. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik me niet meer druk kan maken om de onbenullige zaken in het leven, dat ik geen energie meer ga steken in mensen die dit ook niet wensen te doen in mij en dat ik geniet!
Hoe gaat het nu verder met Martin en de kids. Charlotte is het ritme van het ziekenhuis nu ook kwijt, gelukkig, maar alles heeft ook meegebracht dat de kids heeeeel aanhankelijk richting mij zijn geworden. Heel lief, maar ook lastig. Maar ja raar is het niet, ik zit deze maand alweer 10 maanden thuis!
En Martin? Ja met hem gaat het ook stukje bij beetje beter. Voor hem was het natuurlijk ook immens zwaar, je vrouw kanker, dat is wel het laatste waar je aan moet denken, een ziekte waar je misschien je vrouw aan kwijt raakt, een behandeling waarbij je je vrouw ziet lijden, alle spanningen, de kids, alles. En soms, nou ja vaak, werd er aan zijn gevoel voorbij gelopen, want tja niet zeuren gewoon door bikkelen. Hij had al in het verleden last van een hoge bloeddruk, druk op de borst, dus niet goed en dit kwam zeker niet ten goede. Hij zit inmiddels aan de tabletten en sinds kort is zijn bloeddruk iets gedaald, hij is wat gewicht kwijt en hij komt ook weer een beetje bij. Knap van je, schat!
En mijn ouders en zusje? Ja die zijn natuurlijk nu ook opgelucht en gaan weer over op de orde van de dag, dit houd in: Mijn vader is inmiddels geopereerd en mijn moeder staat voor aankomende week op de planning. Dagelijkse kost vanuit het verleden, had zelf die draad opgepakt en zij gaan ermee verder, ow ja niet te vergeten mijn tante want die vond het leuk om haar voet te breken. Dus mocht ik het ziekenhuis gaan missen, niet nodig ;)
Maar via deze weg wil ik al mijn dierbaren die mij tot extra steun zijn geweest nogmaals bedanken, kan het niet vaak genoeg doen, maar zonder hun was deze periode nog veel zwaarder geweest.
Ik ga proberen snel weer terug te komen, want ik ben zeker nu het eea vergeten.
Fijne zondag alvast en veel plezier met alle sinterklaas voorbereidingen!
