woensdag 6 juni 2012

Levi

Zo de EK-koorts is los gebarsten, overal om je heen komen de vlaggetjes weer naar buiten, zijn de auto's alweer ingepakt en beplakt en krijg je vogeltjes, plaatjes en armbandjes bij de boodschappen. Hier geen poespas rondom het huis, de vogeltjes liggen hier wel en er ligt hier ook al zo'n Brullie. Zelf ben ik nog niet geheel bezig met het EK, vind het leuk, maar begin het pas leuk te vinden zodra we een ronde verder zijn, dat staat verder los van het ziek zijn nu, hoewel ik misschien nu wel iets anders heb om me druk over te maken, 1 ding scheelt, de wedstrijd Nederland-Duitsland hoef ik niet te zien want dan lig ik bij te komen van de kuur.

Maar waar wij nu druk mee zijn is Levi. Levi is onze nieuwe huisgenoot, een Dalmatiër van 8 weken en dus heerlijke puppy gedrag, maar goed luisterend (oké soms pas na 10 keer). Wij wilden dit al heel lang, maar door de drukte van het werk kon het niet, want er gaat tijd inzitten om je hond op te voeden. Ik moet zeggen dat Levi toch al wat basis mee heeft gekregen, maar ja de eerste dag was toch heel spannend en daardoor werd er dus niet geluisterd, nu een paar dagen verder is hij al opener, weet hij al goed waar zijn plek is en weet hij af en toe ook al raak te mikken op de kranten of zijn behoeftes buiten te doen. Martin heeft de eerste 2 nachten bij hem geslapen omdat Levi nog geen dichte bench wil 's-nachts maar ook niet te lang overdag. Gisteravond hebben we het toch geprobeerd, Maar dan zonder een dichte bench, gewaagd, ik weet het, maar vanochtend stond alles nog op zijn plek, ook nog heel en we hadden redelijk geslapen (redelijk omdat Martin heel goed sliep en ik slecht, dus dan maar een gemiddelde ).

En vandaag zijn Martin en ik alweer 4 jaar getrouwd! Tijd gaat snel. 4 bewogen jaren, 2 kindjes, overlijdens en uiteindelijk mijn ziekte. Ach ik zeg 4, maar eigenlijk geldt het voor mijn laatste 15 jaar, de gezegde 7 jaar tegen- en 7 jaar voorspoed klopt niet. Soms moet je je gewoon berusten in je lot en daarbij af en toe waar het kan zelf je toekomst bepalen en dan uiteraard in de positieve zin. Hoe ik dit bedoel? Uiteraard heb ik ook mijn verdriet en emoties, over de overlijdens, over de ramp en over mijn ziekte, maar ik kan er heel hard om gaan huilen en alle aandacht op eisen en uiteindelijk zwelgen in zelfmedelijden, of ik bespreek het, analyseer het en geef het een plek, in stilte en ga ondertussen verder met mijn leven. Mijn opoe (oma) had vroeger een doeltreffende gezegde: "niet klagen, maar dragen en bidden om kracht". Deze snapte ik uiteraard destijds niet, maar wijsheid komt met de jaren ;) Nu ja, de toekomst die bepaal je zelf, welke studierichting, welk huis, welk partner en als je hierin vastgeroest zit, moet jezelf het heft in handen nemen.

1 opmerking:

  1. Leuke hond. Zal wel wat opvoedingsmoeite vergen, maar leuk om te doen lijkt me.
    Hebben jullie die naam zelf bedacht?
    Harry M.

    BeantwoordenVerwijderen