Zo, gisteren kuur 4B gehad, dus die zit er ook op. Nog maar 2 kuren te gaan!
Dinsdag weer bloed prikken en afspraak bij de arts, ondanks mijn verkoudheid was alles in orde, zelfs weer goed. Gelijk de afspraak voor een scan gemaakt, volgende week donderdag ben ik weer aan de beurt, weer zo'n moment waar je naar uit kijkt. Dit x wel, omdat ik al weet dat het goed aanslaat, Ik hoop eerlijk gezegd dat het al geheel weg is, oke dan heb ik nog wel 2 kuren te gaan, maar die kunnen de evt niet zichtbare restanten opruimen.
De arts vroeg nog of ik de vorige x moest overgeven, nee geen last van. Nou wat denk je, gisteren kon ik daar nog net op tijd de wc halen. Toch weer last van het maagzuur, het verplegend personeel gaf ook al aan dat ik om maagzuurremmers moest vragen. Want het is geen misselijkheid wat ik heb, het is zuur. Na 1x overgeven ben ik er ook weer vanaf. Daarna wel last van pijn in de buik omdat die leeg is, dus gisteravond van 8 tot 11 uur beneden gezeten om wat te eten en zo mijn maag tot rust te krijgen. Daarna een halve nacht wakker liggen want dat hoort er helaas ook bij.
Dus heb er weer een klacht bij, die hopelijk de volgende x verholpen is. Maar ben er ook weer wat kwijt, ik heb geen last van obstipatie meer, gelukkig. Dit is geeindigd doordat ik gestopt ben met de staaltabletten. En ik heb nog amper last van tintelingen in mijn vingers. Ook heel fijn. Waar ik nog wel last van heb is helaas het haaruitval en vocht vasthouden. Door het vasthouden van het vocht schommel ik enorm in het gewicht, dus de weegschaal is de ene dag mijn vriend en de andere dag de vijand ;) Ik moet mijn gewicht in de gaten houden, moet namelijk voor de kuren stabiel blijven in gewicht en dat lukt gelukkig redelijk.
Maar goed, we gaan op naar de scan en dan naar de laatste 4 keer kuur.
Fijn weekend!
donderdag 28 juni 2012
zondag 24 juni 2012
oei een beetje laat
Ik kwam tot de conclusie dat ik al een week niks meer van mij heb laten horen, oh oh oh.
Afgelopen week was een raar weekje waardoor ik er geen puf voor had. Eerst raakte Nathan aan het snotteren, vervolgens Charlotte, die daardoor niet wilde slapen en ons wakker hield, de volgende dag waren Martin en ik aan de beurt. Martin niet zo erg, maar ja ik ben al verzwakt dus was een gewillige prooi. Nu gaat het gelukkig wel weer redelijk, maar ben nog niet op en top fit. Nathan kan nogal makkelijk piepen, maar deze week bleek hij een bikkel te zijn, want afgelopen vrijdag bleek dat hij een ontsteking achter zijn trommelvliezen had, deze is namelijk nu doorgebroken en nu heeft hij een loopoor.
Levi bleek deze week ook een dominantere hond te zijn dan wat we hadden gehoopt, dus dat betekent een strengere aanpak wat ook zijn aandacht eist.
Afgelopen donderdag ook weer op kantoor geweest en wezen lunchen met Dennis. Was weer ouderwets gezellig en weer leuk om de collega's te zien.
Door de ziektes van ons ben ik helaas niet aan het sporten toe gekomen, hopelijk wordt ik dinsdag nog toegelaten ;) En dan ben ik benieuwd of ik woensdag wel mag kuren, als de bloedwaarden er niet goed voorstaan door deze griep kan ik een weekje gaan wachten, weinig zin in. En dan wordt ook meteen de afspraak voor de volgende scan ingepland, spannend!!!!
En wat mij nu toch bezighoud is dat ik nog maar 8,5 week hoef, het eind is in zicht en hopelijk ga ik het redden met het bosje haar wat er nu nog hangt, zou toch mooi zijn en dan is over 9,5 week het echt sloes en kan het haar weer gaan aandikken en kan het rotzooi verder mijn lichaam uit en gaan we over 10,5 week lekker er even tussen uit.
Afgelopen week was een raar weekje waardoor ik er geen puf voor had. Eerst raakte Nathan aan het snotteren, vervolgens Charlotte, die daardoor niet wilde slapen en ons wakker hield, de volgende dag waren Martin en ik aan de beurt. Martin niet zo erg, maar ja ik ben al verzwakt dus was een gewillige prooi. Nu gaat het gelukkig wel weer redelijk, maar ben nog niet op en top fit. Nathan kan nogal makkelijk piepen, maar deze week bleek hij een bikkel te zijn, want afgelopen vrijdag bleek dat hij een ontsteking achter zijn trommelvliezen had, deze is namelijk nu doorgebroken en nu heeft hij een loopoor.
Levi bleek deze week ook een dominantere hond te zijn dan wat we hadden gehoopt, dus dat betekent een strengere aanpak wat ook zijn aandacht eist.
Afgelopen donderdag ook weer op kantoor geweest en wezen lunchen met Dennis. Was weer ouderwets gezellig en weer leuk om de collega's te zien.
Door de ziektes van ons ben ik helaas niet aan het sporten toe gekomen, hopelijk wordt ik dinsdag nog toegelaten ;) En dan ben ik benieuwd of ik woensdag wel mag kuren, als de bloedwaarden er niet goed voorstaan door deze griep kan ik een weekje gaan wachten, weinig zin in. En dan wordt ook meteen de afspraak voor de volgende scan ingepland, spannend!!!!
En wat mij nu toch bezighoud is dat ik nog maar 8,5 week hoef, het eind is in zicht en hopelijk ga ik het redden met het bosje haar wat er nu nog hangt, zou toch mooi zijn en dan is over 9,5 week het echt sloes en kan het haar weer gaan aandikken en kan het rotzooi verder mijn lichaam uit en gaan we over 10,5 week lekker er even tussen uit.
donderdag 14 juni 2012
Een dag later
Gisteren weer een kuur gehad, de 7e, kuur 4a. Dus nu nog maar 5x te gaan.
Afgelopen dinsdag de arts weer gesproken en deze was weer tevreden, bloedwaarden waren weer goed. Zoals in mijn vorige blog aangegeven toch nog even gevraagd hoe het zit met de controles in de toekomst (tja je kunt er maar niet vroeg genoeg aan denken). Maar goed, de arts gaf aan dat het na een aantal jaar overging naar eens per jaar maar wel in het zh. Dit omdat volgens hun de huisarts toch minder bedacht zijn op de klieren als dat zij dat zijn, ik vind het prima.
Gisteren had ik dus weer de kuur, alles ging snel en goed. wel had ik dit x weer last van het inbrengen van de eerste zak, het duurde even voordat de warmte pakkingen er waren, dus ik voelde het eerste gedeelte wel instromen, het deed me wat zeer. Nu heb ik ook last van de arm, denk niet dat het door het uitblijven van de warmtepakking komt, maar mijn vaten zijn gewoon kwetsbaarder nu, het is toch de 4e x dat er in die ader het spul gespoten wordt (ik wissel per x qua arm). Verder ben ik dit x toch wel vermoeider en voel me grieperiger, tja het hakt er toch meer in.
En ik slaap de eerste nacht na een kuur enorm slecht, ook afgelopen nacht. Ik denk dat ik uiteindelijk een uurtje of 5 heb geslapen. Hopelijk aankomende nacht beter. Dus ja, ik heb meegekregen dat het 2-0 werd en hoorde het gejuich ook bij de 2-1 en toen bleef het stil...... Nu maar hopen dat Denemarken zondag verliest, ja ja ik gun Duitsland ook wel wat. En wij, wij moeten uiteraard winnen met 10-0 of zo.
Zo en nu zo maar even een aflevering Storm Chasers kijken en hierbij wegdromen...
Afgelopen dinsdag de arts weer gesproken en deze was weer tevreden, bloedwaarden waren weer goed. Zoals in mijn vorige blog aangegeven toch nog even gevraagd hoe het zit met de controles in de toekomst (tja je kunt er maar niet vroeg genoeg aan denken). Maar goed, de arts gaf aan dat het na een aantal jaar overging naar eens per jaar maar wel in het zh. Dit omdat volgens hun de huisarts toch minder bedacht zijn op de klieren als dat zij dat zijn, ik vind het prima.
Gisteren had ik dus weer de kuur, alles ging snel en goed. wel had ik dit x weer last van het inbrengen van de eerste zak, het duurde even voordat de warmte pakkingen er waren, dus ik voelde het eerste gedeelte wel instromen, het deed me wat zeer. Nu heb ik ook last van de arm, denk niet dat het door het uitblijven van de warmtepakking komt, maar mijn vaten zijn gewoon kwetsbaarder nu, het is toch de 4e x dat er in die ader het spul gespoten wordt (ik wissel per x qua arm). Verder ben ik dit x toch wel vermoeider en voel me grieperiger, tja het hakt er toch meer in.
En ik slaap de eerste nacht na een kuur enorm slecht, ook afgelopen nacht. Ik denk dat ik uiteindelijk een uurtje of 5 heb geslapen. Hopelijk aankomende nacht beter. Dus ja, ik heb meegekregen dat het 2-0 werd en hoorde het gejuich ook bij de 2-1 en toen bleef het stil...... Nu maar hopen dat Denemarken zondag verliest, ja ja ik gun Duitsland ook wel wat. En wij, wij moeten uiteraard winnen met 10-0 of zo.
Zo en nu zo maar even een aflevering Storm Chasers kijken en hierbij wegdromen...
maandag 11 juni 2012
Bruiloft
Afgelopen vrijdag hebben we een bruiloft gehad van een collega van Martin, was weer een tijdje geleden dat we een feestje hadden, dus was wel gezellig. Het was geen grote bruiloft, vanwege het geloof ook geen wilde bruiloft, dus een zit bruiloft, leuk opgelost door een buffet waardoor je je ook niet verveelde en bovendien zaten er wat collega's van Martin dus we hadden flink wat te kletsen. Toch merk je dan dat je niet in orde bent. Om 9 uur was ik al moe, maar om half 11 ging het lichtje toch echt uit, nou je voordat je de man gemotiveerd hebt dan weet je het wel ;)
Het was gelijk een proef om te kijken hoe Levi zich zou gedragen, maar die gedroeg zich keurig, niks kapot en geen boze buren.
En wat dacht je van zaterdag..........Tja, uiteraard toch gekeken, ook al heb ik er in het begin niet veel mee, zal ik het wel kijken. Woensdag avond hoor ik het wel als ik boven op bed lig, van het commentaar wat van beneden komt, dan weet ik meteen of ik zondag nog moet kijken ;)
Morgen mogen we weer sporten en in de middag naar de arts. Het sporten gaat wel oke, merk dat ik toch meer conditie heb, uiteraard ren ik nog geen marathon, maar kan het sporten een tandje hoger volhouden, dit staat los van mijn moe gevoel, dat blijft. Ben weer benieuwd naar de bloedwaarden, of je nu wat ziet veranderen en toch maar voorzichtig vragen naar het vervolg traject, zodra ik klaar ben, hoe lang ik onder controle blijf, heb gehoord voor altijd, maar of dat het zo is? En dan woensdag, woensdag deel a van kuur 4, het echte aftellen is begonnen.
Het was gelijk een proef om te kijken hoe Levi zich zou gedragen, maar die gedroeg zich keurig, niks kapot en geen boze buren.
En wat dacht je van zaterdag..........Tja, uiteraard toch gekeken, ook al heb ik er in het begin niet veel mee, zal ik het wel kijken. Woensdag avond hoor ik het wel als ik boven op bed lig, van het commentaar wat van beneden komt, dan weet ik meteen of ik zondag nog moet kijken ;)
Morgen mogen we weer sporten en in de middag naar de arts. Het sporten gaat wel oke, merk dat ik toch meer conditie heb, uiteraard ren ik nog geen marathon, maar kan het sporten een tandje hoger volhouden, dit staat los van mijn moe gevoel, dat blijft. Ben weer benieuwd naar de bloedwaarden, of je nu wat ziet veranderen en toch maar voorzichtig vragen naar het vervolg traject, zodra ik klaar ben, hoe lang ik onder controle blijf, heb gehoord voor altijd, maar of dat het zo is? En dan woensdag, woensdag deel a van kuur 4, het echte aftellen is begonnen.
woensdag 6 juni 2012
Levi
Zo de EK-koorts is los gebarsten, overal om je heen komen de vlaggetjes weer naar buiten, zijn de auto's alweer ingepakt en beplakt en krijg je vogeltjes, plaatjes en armbandjes bij de boodschappen. Hier geen poespas rondom het huis, de vogeltjes liggen hier wel en er ligt hier ook al zo'n Brullie. Zelf ben ik nog niet geheel bezig met het EK, vind het leuk, maar begin het pas leuk te vinden zodra we een ronde verder zijn, dat staat verder los van het ziek zijn nu, hoewel ik misschien nu wel iets anders heb om me druk over te maken, 1 ding scheelt, de wedstrijd Nederland-Duitsland hoef ik niet te zien want dan lig ik bij te komen van de kuur.
Maar waar wij nu druk mee zijn is Levi. Levi is onze nieuwe huisgenoot, een Dalmatiër van 8 weken en dus heerlijke puppy gedrag, maar goed luisterend (oké soms pas na 10 keer). Wij wilden dit al heel lang, maar door de drukte van het werk kon het niet, want er gaat tijd inzitten om je hond op te voeden. Ik moet zeggen dat Levi toch al wat basis mee heeft gekregen, maar ja de eerste dag was toch heel spannend en daardoor werd er dus niet geluisterd, nu een paar dagen verder is hij al opener, weet hij al goed waar zijn plek is en weet hij af en toe ook al raak te mikken op de kranten of zijn behoeftes buiten te doen. Martin heeft de eerste 2 nachten bij hem geslapen omdat Levi nog geen dichte bench wil 's-nachts maar ook niet te lang overdag. Gisteravond hebben we het toch geprobeerd, Maar dan zonder een dichte bench, gewaagd, ik weet het, maar vanochtend stond alles nog op zijn plek, ook nog heel en we hadden redelijk geslapen (redelijk omdat Martin heel goed sliep en ik slecht, dus dan maar een gemiddelde ).
En vandaag zijn Martin en ik alweer 4 jaar getrouwd! Tijd gaat snel. 4 bewogen jaren, 2 kindjes, overlijdens en uiteindelijk mijn ziekte. Ach ik zeg 4, maar eigenlijk geldt het voor mijn laatste 15 jaar, de gezegde 7 jaar tegen- en 7 jaar voorspoed klopt niet. Soms moet je je gewoon berusten in je lot en daarbij af en toe waar het kan zelf je toekomst bepalen en dan uiteraard in de positieve zin. Hoe ik dit bedoel? Uiteraard heb ik ook mijn verdriet en emoties, over de overlijdens, over de ramp en over mijn ziekte, maar ik kan er heel hard om gaan huilen en alle aandacht op eisen en uiteindelijk zwelgen in zelfmedelijden, of ik bespreek het, analyseer het en geef het een plek, in stilte en ga ondertussen verder met mijn leven. Mijn opoe (oma) had vroeger een doeltreffende gezegde: "niet klagen, maar dragen en bidden om kracht". Deze snapte ik uiteraard destijds niet, maar wijsheid komt met de jaren ;) Nu ja, de toekomst die bepaal je zelf, welke studierichting, welk huis, welk partner en als je hierin vastgeroest zit, moet jezelf het heft in handen nemen.
Maar waar wij nu druk mee zijn is Levi. Levi is onze nieuwe huisgenoot, een Dalmatiër van 8 weken en dus heerlijke puppy gedrag, maar goed luisterend (oké soms pas na 10 keer). Wij wilden dit al heel lang, maar door de drukte van het werk kon het niet, want er gaat tijd inzitten om je hond op te voeden. Ik moet zeggen dat Levi toch al wat basis mee heeft gekregen, maar ja de eerste dag was toch heel spannend en daardoor werd er dus niet geluisterd, nu een paar dagen verder is hij al opener, weet hij al goed waar zijn plek is en weet hij af en toe ook al raak te mikken op de kranten of zijn behoeftes buiten te doen. Martin heeft de eerste 2 nachten bij hem geslapen omdat Levi nog geen dichte bench wil 's-nachts maar ook niet te lang overdag. Gisteravond hebben we het toch geprobeerd, Maar dan zonder een dichte bench, gewaagd, ik weet het, maar vanochtend stond alles nog op zijn plek, ook nog heel en we hadden redelijk geslapen (redelijk omdat Martin heel goed sliep en ik slecht, dus dan maar een gemiddelde ).
En vandaag zijn Martin en ik alweer 4 jaar getrouwd! Tijd gaat snel. 4 bewogen jaren, 2 kindjes, overlijdens en uiteindelijk mijn ziekte. Ach ik zeg 4, maar eigenlijk geldt het voor mijn laatste 15 jaar, de gezegde 7 jaar tegen- en 7 jaar voorspoed klopt niet. Soms moet je je gewoon berusten in je lot en daarbij af en toe waar het kan zelf je toekomst bepalen en dan uiteraard in de positieve zin. Hoe ik dit bedoel? Uiteraard heb ik ook mijn verdriet en emoties, over de overlijdens, over de ramp en over mijn ziekte, maar ik kan er heel hard om gaan huilen en alle aandacht op eisen en uiteindelijk zwelgen in zelfmedelijden, of ik bespreek het, analyseer het en geef het een plek, in stilte en ga ondertussen verder met mijn leven. Mijn opoe (oma) had vroeger een doeltreffende gezegde: "niet klagen, maar dragen en bidden om kracht". Deze snapte ik uiteraard destijds niet, maar wijsheid komt met de jaren ;) Nu ja, de toekomst die bepaal je zelf, welke studierichting, welk huis, welk partner en als je hierin vastgeroest zit, moet jezelf het heft in handen nemen.
vrijdag 1 juni 2012
biopt
En het was al weer vrijdagavond, tijd gaat snel en vooral als jezelf wat langzamer gaat. Dit keer slaat de kuur er toch wat harder in, ben wat vermoeider dan normaal en voel mij wat minder fit. Maar het mag de pret niet drukken, alles gewoon nog wat langzamer en me vooral niet druk maken. Dat doe ik ook niet, zondag gaan we Levi ophalen, heerlijke ontspanning en afleiding. Ik kreeg ook weer een kaartje van een collega vanaf de vakantie adres, hoe leuk!
Zoals in mijn vorige blog aangegeven zat ik mij nog wat te bedenken wat ik niet had verteld en wat ik jullie toch niet wil onthouden. Misschien sta je net zelf voor de beslissing of in de toekomst en weet je het niet zeker en overtuigt mijn verhaal je.
Ik moest, om definitief te bepalen de hoe en de wat, een biopt ondergaan middels een kleine chirurgische ingreep. Dus tja dat is snijden en dan moed je verdooft worden. Ik had de keuze uit algehele narcose en ruggenprik. Ik ben altijd anti ruggenprik geweest, vond het maar niks, rug+prik, kans op misser, hoofdpijn, nee dat was het niet. Maar ja zat mij ook te bedenken dat ik dan een narcose moest krijgen en dat je daarmee langer onder zeil bent en dat ik dan niet zomaar weg was, hmmmm dilemma.
Dan toch? Moest voor pre-operatief komen bij de anesthesist en die zei "nou mevrouwtje", terwijl hij over zijn bril keek, "wordt het narcose of ruggenprik". Dus ik zei "ik denk aan ruggenprik". "Verstandige keuze, mevrouw" zei hij weer en weg was hij.
De maandag was aangebroken en ik melde mij voor de operatie, ik was er tussen gekomen en voor alle operaties uitgeplant. Dan lig je daar, eerst op de voorbereiding/uitslaap kamer, iedereen komt dan nog een keer kijken (arts, assistent, assistent-anesthesist enz) en dan ga je naar de voor-operatiekamer, daar wordt de prik gezet. Pff wat zag ik er tegen op. Nou dan staat iedereen daar zijn/haar weekend te bespreken, te grappen, jou vragen te stellen en dan is het zover. Omhoog gaan zitten, voorover buigen, ontspannen en daar gaat die prik. Hey dat valt mee, waar heb ik mij ooit druk over gemaakt?! En goh, ik voel mijn benen niet meer, bizar, apart, raar, echt heel bijzonder. maar heb niks gevoeld van de prik. Dus mocht je je daar druk over maken, niet doen!
Dan begint de operatie en dan, dan gebeurt er iets, dat kan ik niemand toewensen, ze beginnen te snijden, voelt u dit mevrouw Stapper, de eerste snee, hmm nee dacht het niet. Oke we gaan verder, hey ik voel wat en ik voel nog meer, STOP!!!! Ik was dus niet volledig verdooft! Dus ze moesten bij verdoven. Vervolgens gingen ze verder en sneden en branden ze een groter stuk van mijn klier los voor onderzoek. Hmm ooit verbrand vlees geroken, en dan heb ik het niet over je stukje vlees op de bbq, maar het verbranden van je eigen huid/vlees. Nou ik dus nu wel, niet fijn. Ook moesten ze flink trekken en drukken om de wond open te houden en weer dicht te krijgen, dat merk je ook wel als je daar ligt.
Dus wil je van mij horen of je een ruggenprik moet doen, dan ben ik niet de juiste persoon. Het zal heus de meeste keren niet zo verlopen, maar dit kan dus wel.
En dan nog even iets minder leuks. In de afgelopen periode zijn er nogal wat naaste mensen van collega's en zelfs collega's van mijn moeder getroffen door kanker, helaas. Nu was er bij 1 van deze mensen een aantal weken geleden non-hodgkin geconstateerd en is de chemo hoopvol gestart, deze hakte er aardig in en hij werd er goed ziek van. Helaas is hij deze week overleden en heeft hij dus de strijd al heel snel op moeten geven. Bij deze wil ik de nabestaanden heel veel sterkte wensen.
Zoals in mijn vorige blog aangegeven zat ik mij nog wat te bedenken wat ik niet had verteld en wat ik jullie toch niet wil onthouden. Misschien sta je net zelf voor de beslissing of in de toekomst en weet je het niet zeker en overtuigt mijn verhaal je.
Ik moest, om definitief te bepalen de hoe en de wat, een biopt ondergaan middels een kleine chirurgische ingreep. Dus tja dat is snijden en dan moed je verdooft worden. Ik had de keuze uit algehele narcose en ruggenprik. Ik ben altijd anti ruggenprik geweest, vond het maar niks, rug+prik, kans op misser, hoofdpijn, nee dat was het niet. Maar ja zat mij ook te bedenken dat ik dan een narcose moest krijgen en dat je daarmee langer onder zeil bent en dat ik dan niet zomaar weg was, hmmmm dilemma.
Dan toch? Moest voor pre-operatief komen bij de anesthesist en die zei "nou mevrouwtje", terwijl hij over zijn bril keek, "wordt het narcose of ruggenprik". Dus ik zei "ik denk aan ruggenprik". "Verstandige keuze, mevrouw" zei hij weer en weg was hij.
De maandag was aangebroken en ik melde mij voor de operatie, ik was er tussen gekomen en voor alle operaties uitgeplant. Dan lig je daar, eerst op de voorbereiding/uitslaap kamer, iedereen komt dan nog een keer kijken (arts, assistent, assistent-anesthesist enz) en dan ga je naar de voor-operatiekamer, daar wordt de prik gezet. Pff wat zag ik er tegen op. Nou dan staat iedereen daar zijn/haar weekend te bespreken, te grappen, jou vragen te stellen en dan is het zover. Omhoog gaan zitten, voorover buigen, ontspannen en daar gaat die prik. Hey dat valt mee, waar heb ik mij ooit druk over gemaakt?! En goh, ik voel mijn benen niet meer, bizar, apart, raar, echt heel bijzonder. maar heb niks gevoeld van de prik. Dus mocht je je daar druk over maken, niet doen!
Dan begint de operatie en dan, dan gebeurt er iets, dat kan ik niemand toewensen, ze beginnen te snijden, voelt u dit mevrouw Stapper, de eerste snee, hmm nee dacht het niet. Oke we gaan verder, hey ik voel wat en ik voel nog meer, STOP!!!! Ik was dus niet volledig verdooft! Dus ze moesten bij verdoven. Vervolgens gingen ze verder en sneden en branden ze een groter stuk van mijn klier los voor onderzoek. Hmm ooit verbrand vlees geroken, en dan heb ik het niet over je stukje vlees op de bbq, maar het verbranden van je eigen huid/vlees. Nou ik dus nu wel, niet fijn. Ook moesten ze flink trekken en drukken om de wond open te houden en weer dicht te krijgen, dat merk je ook wel als je daar ligt.
Dus wil je van mij horen of je een ruggenprik moet doen, dan ben ik niet de juiste persoon. Het zal heus de meeste keren niet zo verlopen, maar dit kan dus wel.
En dan nog even iets minder leuks. In de afgelopen periode zijn er nogal wat naaste mensen van collega's en zelfs collega's van mijn moeder getroffen door kanker, helaas. Nu was er bij 1 van deze mensen een aantal weken geleden non-hodgkin geconstateerd en is de chemo hoopvol gestart, deze hakte er aardig in en hij werd er goed ziek van. Helaas is hij deze week overleden en heeft hij dus de strijd al heel snel op moeten geven. Bij deze wil ik de nabestaanden heel veel sterkte wensen.
Abonneren op:
Posts (Atom)