donderdag 12 april 2012

Het begin

Laat ik bij het begin beginnen.

Ergens in het tweede helft van 2011 kreeg ik wat vage klachten, ik had wat last van mijn onderrug en wat last van, dacht mijn bekken of heupen, in ieder geval moeilijker kunnen opstaan en niet meer zo snel kunnen lopen. Ik gaf de schuld aan de ontzwangering en zei, ik moet even naar de huisarts, maar ja door de drukte stel je dat uit.

Tot oud en nieuw, ik dronk een glaasje wijn en had de 2e ingeschonken, maar toen.... Ik kreeg zulke hevige pijn in mijn onderrug en mijn lies, kon niet meer zitten van de pijn, kon niet meer staan, niks meer. Dus alcohol aan de kant, ibuprofen erin en warmtegel op de rug. Gelijk die maandag erna naar de huisarts en de klachten uitgelegd. Hij heeft mij onderzocht en dacht aan een spier die klem zou zitten in mijn lies, dus naar de fysio.

Die vrijdag kon ik al terecht bij de fysio, klachten weer uitgelegd en hij heeft eerst mijn rug "gekraakt". Daarna heeft hij wat testen gedaan met de beweeglijkheid van mijn been om te kijken of ik beperkt was in het bewegen, of er spieren tekort waren of iets anders, maar nee. Wel voelde hij ook de verdikking zitten. Die maandag mocht ik weer komen.

Die zaterdag was ik een keer redelijk pijnvrij, we hadden wat wijntjes gekregen met de kerst, dus dacht Marietje trekt een flesje open, het is mijn avond. Ik nam een slok en nog 1 en na een halve glas had ik weer pijn. Dus hup de pilletjes er weer in en op naar bed. Op dat moment dacht ik er niet bij na, maar ja wie denkt er ook bij na....

Die maandag bij de fysio uitgelegd dat ik toch wel weer hevige pijn had en hij heeft weer wat testen uitgevoerd, hij voelde ook nog steeds die verdikking rondom mijn lies zitten maar kon er geen verklaring voor geven. Die donderdag moest ik terugkomen, weer het zelfde riedeltje en tijdens de behandeling zei hij: "ik ga je weer terug sturen, ik kan je niet verder helpen, laat de huisarts je doorsturen naar het ziekenhuis voor wat foto's of iets dergelijks"

En zo begon het verhaal ziekenhuis. Eerst een foto van de onder rug en bloedprikken op ontstekingen. Foto niks aan de hand, de ontstekingswaarden waren veels! te hoog, na nog wat onderzoek door hem heeft hij meteen voor die dag erna (inmiddels een week na de laatste fysiobehandeling) een afspraak gemaakt bij de chirurg.

Bij de chirurg weer hetzelfde riedeltje, maar zij voelde mijn hartslag niet in mijn lies, dus hup naar een mevrouw voor een vaatecho. Met mijn bloedvaten was niks aan de hand, maar ze zagen wel "iets" zitten tegen de aders aan van ruim 8 cm, vervolgens die week erop een echo bij radiologie, nog steeds hetzelfde, die week erop een ct-scan en een bioptie door middel van een echo en toen die week erop, inmiddels 17 februari, krijgen wij de uitslag.

En dan, dan slaat de grond onder je voeten weg, je hoort niks meer, je hoort alleen het woordje kanker, je probeert nog even beter te luisteren, een vorm van bloedkanker, goed te behandelen, wil je nog een derde kind, want er is een kans dat je onvruchtbaar raakt, zoveel info, waarvan je maar meer weinig hoort.

Kanker?!?!?!? Ik ga dood! Ow nee het is goed te behandelen, positief blijven Marie-Lupe! De chirurg wenst ons veel sterkte en we mochten alle tijd nemen in de kamer, ondertussen werd er ook al een afspraak gemaakt bij de internist-oncoloog.

En dan kom het ergste wat je moet doen, je ouders vertellen dat hun kind ziek is, dat hun kind kanker heeft en dat het goed te behandelen is, maar dat je verder ook niks weet. En ook je zusje en je vriendin en je andere vriendin, pffff verschrikkelijk.

Tijdens de afspraak bij de internist-oncoloog blijkt dat ik hoogstwaarschijnlijk (99%z zeker) Hodgkin heb, er waren nog wat onderzoekjes nodig om die ene % zeker te hebben, welke vorm (klassiek of niet), of mijn beenmerg aangetast is en waar in het lichaam het zit. Maar de meeste patienten, 85-90% geneest van deze vorm van kanker!!!!! Toen de arts deze woorden uitsprak en ik het dus uit haar mond hoorde heb ik weer even zitten huilen, want ja het maakt mij niet uit wat ik moet doen, ik heb 2 kinderen en daar alleen al voor vecht ik (en uiteraard daarnaast mijn man, mijn ouders, zusje en de rest van wie ik lief heb). En tja, kom, ben nog veels te jong om deze aardkloon te verlaten, dus ik zal er alles aan doen om te genezen.

Wat opgeluchter verliet ik de kamer met een aantal afspraken op zak, een kleine operatie voor een grotere biopt, een pet-scan (ja Zwolle lichtte weer even op) en een beenmergpunctie (zal geen aanbevelingsbrief hiervoor schrijven).

Na al deze onderzoeken is gebleken dat ik 100% zeker de ziekte van Hodgkin heb, de klassieke vorm, beenmerg is schoon (god zij geprezen) en het zit alleen aan de onderkant van mijn middenrif. Alles maakt dat het heel gunstig is en ook heel gunstig te behandelen is. Het bijzondere is wel weer dat het meer bij mannen dan bij vrouwen voor komt en normaal boven het middenrif start.

Het behandelplan was ook al vastgesteld, 6 chemo kuren, de abvd-kuren, geen bestraling en na 2, 4 en 6 kuren krijg ik een scan om te kijken of het aanslaat zodat ze, indien nodig, konden ingrijpen. 1 chemo kuur bestaat uit 2 delen, deel a en deel b. Deel a wordt op dag 1 gegeven, deel b 14 dagen later, ik hoorde zes en dacht, ow valt mee, maar nee het is 6 x 2, dus 12x een kuur.

Nog even over de alcohol. Hodgkin is de enige vorm van kanker die reageert op alcohol, zodra je alcohol drinkt gaan de aangetaste plekken pijn doen! Dat was dus bij mij ook het geval met oud en nieuw en die week erop. Maar ja wie denkt daar nou bij na.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten